
هدف گزارش حاضر تاکید این نکته کلیدی است که سیاستهای اصلی اتخاذ شده برای کنترل کرونا تنها در صورتی قابل دفاع هستند که قابلیت ادامه یافتن به مدت چند ماه را داشته باشد. در واقع اگر تابآوری جامعه در برابر این سیاستها صرفا در کوتاهمدت ممکن باشد، اصلاح و بازنگری آنها با توجه به امکان طولانی شدن دوره همهگیری ضروری خواهد بود.
در بین کشورهایی که رویکردی غیرانفعالی در مواجهه با کرونا داشتهاند، دو سیاست مختلف قابل مشاهده است؛ سیاست توقف زنجیره شیوع (سیاست توقف) و سیاست مهار شیوع (سیاست مهار). سیاست توقف به دنبال کاهش تعداد سرایت از فرد به فرد است به صورتی که متوسط تعداد سرایت از هر فرد بیمار به افراد سالم به کمتر از یک نفر برسد. هدف این سیاست کاهش سریع تعداد بیماران و احیانا حذف بیماری از منطقه تحت کنترل است. از سوی دیگر هدف سیاست مهار لزوما کاهش سریع تعداد بیماران نیست، بلکه کنترل تعداد بیماران به صورتی است که بتوان بیماری را مدیریت کرد. یکی از مهمترین ابعاد مدیریت بیماری نیز کنترل جامعه به گونهای است که تعداد بیماران از ظرفیت درمانی کشور تجاوز نکند.
برای مطالعه متن کامل اینجا کلیک کنید.
نگارنده: دکتر مرتضی زمانیان